Leire Narbaiza
Ondo gogoan dut lehenengo aldi hura, ez zait inoiz ahaztuko. 15-16 urte izango nituen eta uda zen; beraz, Deban nengoen, Maxi tabernan (bai, La Maxi-n, orduan erdi galarazita geneukan tabernazuloan, galbidera eroango gintuelakoan).
Danel Agirre
Txakurraren bila sastrakaren batean sartu eta itsumustuan lanpara magiko bati ostikoa ematen badiot, abaguneak ez nau ustekabean harrapatuko. Jenioari eskatuko diodan guraria aspalditik pentsatuta dut: nire ezinikusiak filtro moduan erabilita, gizataldeak deuseztatuko dituen aparatu bat. Nor da nor jokoaren modukoa, baina pitin bat sadikoagoa. Loquilloren fanak? Botoia sakatu eta pof, egin du haienak. Orioko traineruaren hooliganak? Utikan. Txertoen aurkakoak? Kito, hanka hemendik. Lumadun beroki ultra-arinen erabiltzaileak? Antzarak ferratzera. Trastearekin klik eta klik, ordu erdia pasatzerako bakarrik nengoke munduan, baina a ze gozamena.
Leire Narbaiza
Beti eman didate atentzioa zenbait komunikabidek eta politikarik erabiltzen dituzten berba eta esamoldeek. Hitz egiteko modu horietan guztietan, bi nabarmenduko nituzke: gure baserritarrak eta gure arrantzaleak. Gure. Posesiboa erabiltzea ofizio batzuekin.
Danel Agirre
Zumaiako santelmoen eta bere hurrengo asteko errepikapenaren eredua inongo lotsarik gabe imitatu, eta hauteskunde segida kokatu digute aurten udaberrirako.
Leire Narbaiza
Honezkero jakingo duzue Nazio Batuen Erakundeak (NBE), Unicefek, Nazio Batuen Elikadura eta Nekazaritza Erakundeak (FAO) eta enparauek urte bakoitza kausa noble edo kolektibo ahul bati eskaintzen diotela. Esloganak eta berba polit asko isurtzen dituzte erakunde horietako goi karguek; egin edo konpondu, ordea, ezer gutxi egiten dela usten dut nik.
Danel Agirre
Sekula Felipe Gonzalez, Tony Blair edo Gerhard Schroeder kaletik ikusten baditut, musu busti bat ematea lortu arte jazarriko ditut (badakit Feliperi Cohiba hats sarkorra dariola, baina berdin zait).
Leire Narbaiza
Emaidazu eskua, ta hau gertatu zeneko lekura eramango zaitut./ Baina zuk nahiago/ dena ederki ikustea begiak itxita./ Zin egidazu ez dela berriz gertatuko,/ baina soilik ezpainak mugitzen dituzu, ezta?/ Utzidazu esaten lekukoek ez dutela beti berdin ikusten./ Orain ez dago ilusio faltsurik./ Zure itxaropenak zoroen solas pausa./ Zerraldoa bahitua izan da kalean denen aurrean,/ eta zu mutu zaude orain. / Zeinek ulertuko du?/ nagitsuak isilik jarraituko dira./ Zeinek pagatuko du/ inozentzi galduaren prezioa?”.
Danel Agirre
Lagun batengana bisitan joan, eta, etxera itzultzeko atea topatu nahian, armairu batean sartu nintzen aurrekoan. Amen batean sei garagardo berdindu ondoren izan zen (badakit zer pentsatu duzun, baina ez nion hozkailua garbitu, nik igotakoak ziren seiak). Armairutik ateratzen nik bakarrik asmatu behar izan nuen, hori bai. Adiskideagatik balitz, bere berokien artean ahaztuta nengoke oraindik. Iruñekoa da, nire tenple falta antzekoa du bizioekin, eta total eginda zegoen bera ere. Marka da gu biona. Tabernara bagoaz, ez dugu jakiten ordubeterako den, edo hiru eguneko ilunaldi erabatekoa datorkigun. Bertako ezagunek gure frenorik ezagatik galdetzen digutenean, Euskal Herriaren ikurra dela erantzun ohi diegu nafarrak eta biok. Teoria berri-berria ere ez da, topikoen seigarren edukiontzitik birziklatzera noa. Baina ez hizkuntza, ez gastronomia, ezta esaneko jendea garena ere: gehiegikeria da baskoak benetan bereizten gaituen zer hori.
Leire Narbaiza
Laurogeiko hamarkadaren amaieran oso famatua egin zen Gabinete Caligari talde espainiarraren Al calor en un bar kantua. Parrandetan abestu ez ezik, dantzarako motiboa ematen zuen, gainera. Abestiaren leloa ahots betez kantatzen genuen, eta hala zioen: Bares, qué lugares tan gratos para conversar. No hay como el calor del amor en un bar (Tabernak, zelako leku atseginak solaserako. Maitasunaren beroa taberna baten baino gauza hoberik ez dago).
Danel Agirre
Testu hau ohetik hasi natzaizu idazten. Kontatu izan didate horixe bera astero egiten duten iritzigile dekadentez josita dagoela berripaper hau, baina ni bulegoko —egongelako— errutinak gurtzen dituen tipo ezin grisagoa nauzu. Nire kasuan, etsi-etsian hartutako neurria da. Dagoeneko bi egun daramatzat lauzpabost gigawatt energia askatuko zituzten sabeleko kalanbreekin. Eta une batetik bestera espero dute irakurtzera zoazen pieza erredakzioan. Gaixorik nagoela abisatuz gero, publizitate betegarri batekin ordezkatuko lukete, presaka, niri gordetako espazioa. Zutabe hau publizitate betegarri bat baino hobea izango denaz ez nago inola ere ziur. Autonomoa naiz, ordea, eta beldurrak gobernatzen nau beti. Gaur kale eginez gero, batek daki Hitza-n berriz argitaratzen utziko ote didaten.
