J. Miranda

Olotzagabarrena baserrian jaio zen Patxi Garmendia (Hernialde, 1947). Herriko langilea izan da hogei urtetan: mantenu lana egiten eta ehorzle bezala aritu da.

Olotza bailarakoek Tolosarako joera handiagoa izan omen duzue…

Etxetik Tolosara joan edo Hernialdera igo antzeko bidea dugu, erdibidean bizi garelako. Eskolara Tolosara joan ginen; garai hartan gurasoek esnea eta fruta saltzen zuten azokan, eta errazagoa egiten zitzaien gu Tolosara jaistea.

Zu gaztea zinen garaian zer nolako harremana zenuen herriarekin?

Eskolan han ibili ginenez, Tolosa inguruko lagunak egin genituen. Hala ere, elkarren arteko lan hori ezagutu izan dut, baserriko semea bainaiz; gu gazteak ginela auzolana egiten zen soro lanetarako, gaztainak biltzeko, belarrak egiteko…

Asko aldatu al da Hernialde azken urteetan?

Hernialde biderik gabe ezagutu dut. Dena bidezidorra zen, astoekin ibiltzen ginen edo idiekin. Errepidea ni eskolan nenbilenean hasi ziren egiten, eta zonalde batzuetan dena harkaitza zenez eta oraingo makinarik ez zegoenez, kosta egin zitzaien bukatzea.

Noiz hasi zinen herriko langile?

1992. urte inguruan hasi nintzen. Igeltsero lana ez, baina gauza txiki asko egin behar izaten genituen. Urarekin matxurak baziren horiek konpondu eta mendi bideak garbitu, bazterrak txukundu, kanposantua garbitu eta, tokatzen zen garaian, hilerriko lana ere egiten nuen.

Zer gomendatuko zenuke zeure herritik?

Hernialdek daukana polita dira bistak. Mendialdera pixka bat gora eginez gero, Aralar ingurua alde batera eta Donostialdea eta iparraldeko alderdi horiek denak ikusten dira. Goiko mendietatik sekulako bistak dauzka. Nik hori gomendatuko nioke jendeari.

Beste tokiren batean biziko zinateke?

Beharra etorriko balitzait aldatuko nuke bizitokia, baina gustura bizi naiz. Zergatik? Negu-neguan, eguzkia daukagulako erabat. Eguzkiak urte guztian jotzen duen herria da Hernialde; egutera esaten diogu. Eguzkia bizitza da. Hotza dela esaten dute, baina eguzkia ateratzen den garaian goxatu egiten du, nahiz eta izotzik handiena egin.