Leire Narbaiza

Otsailaren 15a da, igande arratsaldea. Bihar artikulua entregatzea tokatzen zait, eta jaieguna aprobetxatu behar dut idazteko. Eguraldi ederra dago, neguminean bagaude ere. Etxeko leiho guztiak itxita dauzkat, bunker batean sartuta banengo bezala. Etsipena eragiten didate kristaletik sartzen diren eguzki-izpi distiratsuek, inoiz ez bezala.

Otsailak zezeila du izena Bizkaian, eta barantaila Zuberoan. Febrerillo loco (otsailtxo zoroa) ere esaten diote gaztelaniaz urteko hilabeterik laburrenari, negu betean egon arren, eguraldi aldaketak izaten dituelako. Edo izaten zituelako, ez dakit dagoeneko zein aditz forma erabili, eguraldia ez delako lehengoa. Udaberri betean gaudela dirudi. Eta pertsona asko pozik daude horregatik, harro puntu batekin eguraldi saioak, penintsulako ekialdeko irudiak erakusten dizkigutenean, jendea hondartzan. Burutik eginda daude, ala? Urteko bigarren hilabetean ia euririk egin ez badu, ez hotzik, ez elurrik, ez dira konturatzen amildegira goazela, aldaketa klimatikoa gertatu dela dagoeneko? Baina pozik gaude, azkenean Euskadi tropikala lortu dugu eta.

Tira, baina ezin dut eguraldiaz disfrutatu. Bunker batean bezala nagoela aitatu dut lehenago. Paseatzeko egun ederra izanda, etxean nago. Eibarkoa naiz, eta hori gomendatu digute. Dioxinaz eta furanoz kutsatu digute airea. Bost egunean egon gara bizitza normala egiten, nahiz eta kalean ibiliz gero, eztarriaren goiko aldean gustu kimiko moduko bat izan dugun.

Eztarrian azkura genuela, hats ikaragarria zegoela esaten genuen, baina alarmistak ginela aurpegiratu digute. Erantzukizunak eta ardurak eskatutakoan, sarraskijaleak garela. Baina protestaka genbiltzanok, zoritxarrez, arrazoia genuen. Iraindu egin gaituzte euren akatsak, hanka sartzeak eta zikinkeriak estaltzeko asmotan, gezurretan zebiltzala jakinda. Onartezina!

“Urkullu non dago?” galdetzen genuenean, ez zen gizon horren aurpegia ikusteagatik. Ez. Jakin behar genuen norbait zegoela guztiaren buru, lema norbaitek zerabilela. Izan ere, lana egiteaz gain, jendeari erakutsi ere egin behar zaio zer egiten den. Herritarrei benetako eta ganorazko informazioa eman behar zaie. Adibidez, leihoak itxita egon behar dugu, ados, baina kalean ibil gaitezke? Zalantza txikiak, baina bertan bizi garenoi kezka sortzen digutenak.

Kaos, gezur eta desinformazio honek etsipena, amorrua, tristura, nagia, haserrea eta noraezean ibiltzea eragin digu. Ondoeza nagusitu zaigu, eta konturatu gara agintean daudenei pertsonak ez zaizkiela inporta. Ikustea besterik ez dago zelan inoratu dituzten desagertuen familietakoak.

Guztia desastrea eta katastrofea izan da. Baina guztiak hausnarketa sakona eragin beharko liguke denoi. Ardurak eta konponbidea eskatzeaz gain, gizarte aldaketa baten alde lan egin behar dugu. Alde batetik, sozietate enpatikoagoa, humanoagoa, jendea errespetuz tratatuko duena behar dugu, agintariak herritarren zerbitzura izango dituena, ez botere-gosea asetzeko gogo hutsez.

Beste alde batetik, aldaketa ere behar dugu bizibidean, kontsumoan, naturaren ustiapenean. Birziklapena ez da irtenbidea. Gutxitzea da gakoa, eta ostean berrerabiltzea. Zabor gutxiago sortzeko, zabortegiak deuseztatzeko. Erabili eta bota, eraitsi eta eraiki modeloak ez digu balio. Otsailagatik, Eitzagagatik.

Eta ahaztu barik, igande gau honetan oraindik Albertok eta Joakinek zabor artean segitzen dute.