Leire Narbaiza

Igande eguerdia da, eta sukaldean nabil bazkaria prestatzen. Oraintxe etorri naiz etxera, berandu, domeka goizetako patxadarekin ibili naizelako. Eguraldi ederra egiten du, naturala. Solstizioa da. Leihotik begiratu, eta bertan zintzilik dudan Zaldibar Argitu banderatxoa buelta emanda dago, airea dabil eta. Eraz jarri dut, ondo ikus dadin.

Oraintxe kaletik etortzea egin dudanez, etxea isilik dago, ez dut inolako zaratagailurik isiotu. Kozinatzeko, baina, beti da ona irratia. Piztu dut. Hara non Aritz Gallastegi agertu den uhinetan futbol partida bat kontatzen. Ez dakit zein, eta ez dit ardura. Amatatu egin dut.

Banderatxoa dantzan dabil airean. Bentanatik begiratu dut berriro ere, eta Ertzaintzaren automobil bat dakusat aparkatuta. Tira, autoaren ipurdi aldea. Luzaroan dago bertan, argiak emanda. Zertan ote dabiltza?

Ahuakatea nabil sardexkaz zapaltzen, maspil-maspil egiten guakamolea lortzeko. Goxoa irteten zaidalakoan nago. Baina ahuakateak ezin dira sarri erosi, karuak eta urrunekoak direlako. Urrun, Malagakoak direlako, kontinente honetakoak, halere. Amerikarrek, gure plateretara iristeko, nik baino gehiago bidaiatu dute. Hauek gutxiago bidaiatu arren, besteak baino garestiagoak dira. Orokorrean, sasoiko fruta eta berdura freskoa dena dago karu, iaz baino askoz karuago. Gereziak 6 eurotan. Gerezi denbora den arren —literala, ez metaforikoa, pandemiak ez digu halakorik ekarri-eta, zoritxarrez. Osasun arduradunek egunean bost errazio fruta/barazki jan behar ditugula esaten dute. Merkeagoa da txokolatezko palmera industrial erraldoi bat erostea, kilo bat sagar baino. Palmera palma olio eta azukrez lepo badago ere. Kontraesanak. Txileko sagarrak, adibidez, Lleidakoak baino merkeago. Mundua aldrebes. Diru hori sasoikako fruta batzaileendako balitz, sikiera. Baina ez. Lleidan Keita Balde futbolariak ordaindu behar izan die langile horiei lolekua. Balioko balu, behintzat, Huelvako mailuki batzaileek kontratu duinak izateko, sexu jazarpenik ez jasateko? Ez, hori ere ez. Zeinen eskuetan geratzen da etekina, orduan? Nola elikatu ganoraz umeak eta zaharrak prezio horiekin? Normalitate berria lehengo normalitatea da, baina garestiagoa.

Normalidadea esaten zioten gure aurreko andreek opor sasoiaz kanpoko denborari, umeak eskolara eta senarrak beharrera itzultzen zirenekoari, errutinari. Baina oraingo normalidade berria delakoak betiko anormalidadea du bere baitan, lehenengo anormalidade zaharra. Zaldibarkoak argitu barik segitzen du, Alberto eta Joaquin zaborpean daude oraindik. Futbola ere hortxe, egunero, negozioan. Ertzaintzaren automobil aparkatua, orain ere susmagarri. Pandemia batek ere aldatzen ez dituen kontuak.

Solstizio eguna da, uda dator. Baina barruak esaten dit ezin dela uda izan, ez nago-eta prestatuta uda izateko. Hala ere, naturak bere bidean segitzen du, ez du barkatzen; nahiz eta niri begitandu duela gutxi izan zela sukaldeko bentana txiki honetatik malutak jausten ikusi nituen unea, banderatxoa lekuko.

Normalitate anormal honetan, hemen, sukaldean, segituko dut telelanean. Garbigailua jarri ezinda, bideo-deian sar ez dadin zarata. Bazkaria egiten den bitartean, erlatibo erreferente gabea azaltzen jardungo dut. Bitartean, Zaldibar Argituko banderatxoa dilindan, ezer aldatu ez den seinale.