“Egunean hamabi ordu pasatzen ditut lanean, eta, askotan, ezer egin gabe joaten naiz etxera”. Orduak eta orduak igarotzen ditu Ramon Apalantza taxi gidariak (Errezil, 1955) Azpeitiko geltokian, baina, iaz egiten zuen bidaia kopuruarekin alderatuta, “izugarri” jaitsi da aurten egin dituenen zifra. “Kilometrotan barregarri nabil; %80ko galera daukat, nire bezeroen zati handi bat galdu baitut pandemia dela eta”, azaldu du. Enpresetako langileak aireportura eraman ohi ditu, baina “nabarmen” jaitsi dira gisa horretako bidaiak. Larunbat gauetan ere egiten zuen lan Apalantzak, baina orain ez dauka bezerorik goizeko ordu txikietan. Gainera, herrien arteko mugimendurik ezak zuzenean eragin dio taxilarien lanari ere; herritarrak ezin dira euren udalerritik atera, kasu puntualetan ez bada, eta horrek asko baldintzatu du taxi gidarien jarduna. Adibidez, Apalantzak kontatu du sagardotegi garaian Astigarragara eta Hernanira joan-etorri ugari egiten dituela, baina aurten azpeitiarrek ez dute plan hori egiteko aukerarik. Hori horrela, Apalantzaren hitzetan, “oso gaizki” dago taxilarien sektorea. “Jendea ez da herritik mugitzen, eta guk nabari dugu hori”.

Laguntza falta dela eta, kexu da Apalantza: “Konfinamendu garaian 1.200 euro jaso nituen, baina ez dut bestelako laguntzarik izan. Fakturak-eta, hori bai, zuzen etortzen dira”. Egoera zein den jakinda, orokorrean, ez du posible ikusten taxilari izatetik bakarrik bizitzea. Apalantzak azaldu duenez, seme-alabak “hazita” dituenez, “lasaiago” dago, baina azpimarratu du, oro har, taxi gidariak “une gogorrak” ari direla bizitzen. “Ez genuen horrelakorik espero, eta sekulako kaltea egin digu”.

Baikortzat jo du bere burua, baina etorkizuna “beltz” ikusten du, aitortu duenez. “Herritarrak oso desanimatuta daude, nazkatuta, denbora pasatuta ere egoera ez baita hobetzen, eta ez dut erraza ikusten egoera honi buelta ematea”.