Rozalen abeslariak disko berria atera du. Hori, berez, ez da nobedadea, jardunean dagoen kantariak sarri egin behar izaten duen lana delako; berritasun barik birarik ez, komunikabideetan ere ez agertzea dakarrelako. Beraz, oihartzun gabe kontratu gutxi, eta jotzeko arazoak. Ahanzturak estalitako makinatxo bat omen dago horrela.

Disko horrek, bat gehiago izan beharrean, badu berezitasunik: Espainiako Estatuko hizkuntza ofizial guztietan kantatzen du Rozalenek, bera Gaztela-Mantxakoa izan, eta bere karrera gaztelaniaz egin arren. Korrientea beharko lukeena, berezi bihurtuta. Bitxia egiten zaigu, bai, galegoz, katalanez eta euskaraz kantatzea espainiar elebakarrak, gure hizkuntzak koofizialak badira ere, subofizialak direlako praktikan, horrela esaterik badago. Beti menpe eta bigarren mailako; hori, erabiltzen direnean. Horregatik, sentsibilitatea duen baten batek kontuan hartzen dituenean gureak, pozarren jartzen gara, eta, miretsita, esker ona adierazten dugu. Larregi, batzuetan.

Eskertze eta harritze masiboek gutaz asko diote, nire ustez, eta Felipe VI.aren erresumaz ere asko esaten dutela begitantzen zait. Borboiaren menekoek behin eta berriro aldarrikatzen badute ere Galizia, Katalunia eta (Hego) Euskal Herria Espainia direla, askok ez dute onartzen beste kultura eta hizkuntza batzuk ditugula, eta euren kultura eta hizkuntzadun baino ez gaituzte nahi. Hori dela eta, gure hecho diferencial (bereizten gaituen hori, kontu bereizgarria) aintzat hartzen duenak, izan abeslari, izan dendari, zoratzen jartzen gaitu, sare sozialak betetzen ditugu gure poz horrekin eta loreak etengabe botatzen dizkiogu. Gu kontuan hartzen gaitu horrek, espainiartzat onartzen gaitu, gure berezitasunekin, garen modukoak, alegia. Ez dakit hori ere gustuko dudan, anbibalentzia dut horrekin. Eta gutaz dioena penagarri samarra ere bada: inork ez gaitu maite, eta batek onartzen bagaitu garen modukoak, total eskertuta egoten gara, limosna jasotako eskaleak bagina bezala.

Aurreko astean beste berri batek ere bete zituen gure sare sozialak, elkarrizketak eta egunkarien azalak. Irulegin aurkitutako Brontze Aroko eskuak hautsak harrotu ditu gure artean. Pozak eztanda egin zuen, zorionekoak ginela adierazi zigun aurkikuntzak. Hemendik aurrera sorioneku-k garela esan beharko dugun arren. Izkribuak —horrela dei geniezaioke?— euforia piztu zuen, eta berba bakar batek, denok ulertzeko modukoa izanda, euskara edo antzinako euskara bazela azpimarratu nahi izan du askok.

Baina bada, gero! Beti esan izan digute euskara hizkuntza milenarioa zela, Europako zaharrena. Eta orain, horrela izan litekeela froga litekeenean, baskoiera dela esan adituek! Beti beldurrez, beti tentuz, badaezpada ere; izan ere, aurreko gorabehera arkeologikoek, eta segurtasun ezak zuhurtzia handiagoarekin jardutea ekarri dute.

Jarrera horiek ere pena eragiten didate. Pena, gure hizkuntza komunitateak zenbat sufritu duen adierazten duelako, euskaldun izateagatik zer jasan duten hiztun askok. Gainera, sufrimendu horrek konplexuz beteta gaudela ere esan gura du. Gutxietsi eta mespretxatutako komunitatea (izan) garela adierazten du. Ahalduntzeko sasoia da, aurrera egiteko modu bakarra delako. Euskaraldia izango ahal da bitarteko egokia!