Independentista baino gehiago, antiespainiarra izan naiz ni beti. Herrialde dekadente eta atzerakoia iruditzen zait hura, jende nagi, gezurti eta insolidarioz betea. Euskal herritarra edo taiwandarra den, berdin litzaidake, baina beste pasaporte batekin askoz lasaiago biziko nintzateke. Ez dakit frantsesak ere gorroto ditudan; susmoa dut baietz, baina, tira, askorik ere ez ditut ezagutzen.
Espainiak erreskatea eskatu izanak ez nau batere harritu, eta are gutxiago operazio horri buruz Raxoik ziri biribilak sartu izanak. Politikariak herrialde bakoitzaren adierazgarri izaten dira normalean, eta Madrilen agintean daudenak bereziki gezurrontzi eta harroputzak begitantzen zaizkit. Bere soldata ordaintzen dutenen bizitza izorratzearekin nahikoa ez eta umiliatu, makurrarazi egiten baitituzte. Eta nik ez dut bizi nahi bere alerik ustelenak diruz laguntzen dituen herrialde batean, herritar etsiak gupida gabe jotzen dituen bitartean.
Ahalik eta lasterren Espainiatik urruntzea ez da ideologia afera niretzat, osasun kontua baizik. Ez uste hain inuzentea naizenik: badakit Euskal Herriko agintariak ez liratekeela askoz hobeak, hemen faltsuak, inbidiatsuak eta elizkoi samarrak baikara. Baina nor erreskatatu erabakitzea edukiko genuke behintzat. Eta Kutxabankekoek hondoa jo eta diru andana eskatuko balute antzarak ferratzera bidaliko genituzkeela pentsatu nahi dut.
Izan ere, erreskatatzen hasita, nahiago nuke desagertzear dauden eta irautea mereziko luketen hainbati gure xoxen bitartez arnasa pixka bat ematea. Egurrezko zorua, etxekoandre ipurtandia eta hautsez betetako cognac botilak dituzten ostatu zahar horiei, adibidez. Berrogeita hamar urterekin kontzertuetara larruzko txuparekin joaten jarraitzen duten eta rockabilly benetakoak diren ale xarmangarriei. Edo doscaballos, dianseis eta renolsiete guztiei.
Bola jokoan aritzeko herri askotan dauden txokoak lagunduko nituzke, eta, nola ez, kanikekin egindako txirrindulari lasterketak. Mahoizko prakak eta alkandora koadroduna jantzita fariasa erretzen duen orok erreskatatua izateko eskubidea izan behar luke Euskal Herrian. Boxeo izarrak sekula desagertzen ez dela bermatuko nuke; aurrekontu gehiegi gabe, hori bai, borrokaldiak beti hamar urteko atzerapenarekin ematen jarrai dezaten. Azkenik, ezin ahaztu Xabier Saldias; gizarte sano baten betebeharra litzateke haren moduko mito bati erraztasun ekonomikoak ematea estu dabilen bakoitzean.
