Ez dauka izan beharrik urtebetetze egun bat, urteurren bat, asteburua. Ez dauka eduki beharrik izenbururik, egitaraurik, ekintzarik, sonarik. Batzuetan, gauza txikiengatik izaten dira egunak inportanteak: laneko kontratua bukatu zaigulako, hainbeste lan eta neke ekarri digun eguna iritsi delako, aspaldi juntatu gabeko norbaitekin juntatuko garelako, gustatzen zaigun toki horretara joateko plana dugulako, kobratu egingo dugulako, izan...

Ez zaizue iruditzen ezkortasun geruza bat jarri zaigula gainean azken denbora honetan? Egia esatera, mundutik eta ingurutik datozkigun albisteek ez dute baikortasunerako motiborik ematen. Aldaketa klimatikoa, gerrak, Palestinako genozidioa, Trumpek hausteskundeak irabaztea, emakumeen kontrako biolentziak, euskararen egoera… Ez daukagu, ez, alaitzeko arrazoi askorik. Burumakur eta zaputz jarduteko, ostera, nahi baino gehiago. Kontu horiek guztioriek aitatutako...

Lekeition, Deban, Zumaian, Zarautzen, Donostian, Hendaian, Angelun eta askoz leku gehiagotan «etxeak» zituztela jakin nuen noizbait. Lagunek, ezagunek, herrikoek, haien denen familiek, familiako norbaitek. «Etxea izateak» zekarren udako oporretan han pasatzea egun batzuk, edukitzea lagunak toki horretakoak, kontatzea anekdota oso dibertigarriak, berriak, izatea pixka bat guaiagoa besteok baino, nire orduko begietara. Urtean pare bat aldiz...

Aste honetan ariketa baten arin eta ondo, txoriak hegan esaera zaharra agertu zaigu. Ikasleek ez zuten ezagutzen, nahiz eta ia guztiak D ereduan ikasitakoak izan. Ez dakit zertan dihardugun hizkuntzari dagokionez, baina txarto gabiltza, oso txarto. Transmititzen ari garen hizkuntzak ez dauka arimarik, ez gatzik, ez berakatzik, gustu bako zopa mehe eta geza da, alimentu...

Familia pila batekin gurutzatu nintzen lehengo larunbatean, Donostian. Haietako batekin akordatzen naiz: denda baten paretik igarotzera gindoazela, haiek gorantz eta ni beherantz, ume haien ama izango zela pentsatu nuen tipak purrustadaka esan zuen, denda barrura begira, «joe, hasi dira Olentzerorekin». Eta esku banarekin ume bakoitzari tiraka segitu zuen aldapan gora. Ez naiz oso ondo akordatzen...

Esku bat airea laztantzen autoko leihotik kanpora, paisaia ederrak ikusi bitartean. Eta galdera bakarra: «¿Te gusta conducir?» (gidatzea gustuko duzu?). Gama altuko automobil iragarki bat. Sotila, fina, bolantea esku artean izateak eragiten duen plazerarekin 30 segundoko lotura, autoa maneiatzearen atsegina azaltzeko. Espazioa gainditu, haizea ferekatu, paisaia ikuskatu… erlaxatu eta gozatu. Askatasuna ere irudikatu nahi du...

Elkarrekin dagoen jendeak elkar ezagutzen ez duen tokietan ―udalekuetan, egonaldietan, txangoetan, adibidez―, askotan jolas aleatorioek betetzen dituzte iluntzeak, elkarrizketa faltaren hutsaren gainean. Segun eta zein den testuingurua, jolason funtzio printzipala izan liteke taldea taldetzea, garagardoak bere efektua egitea, edo kideek elkar hobeto ezagutzea. Edo dena batera. Orduak pasatzen dira, jendeak aho-zabalka egiten duenean ahoa tapatzen...

Igande goiza zen. Giro freskoa egiten zuen, eguzkitsua. Aldapan gora zihoazen lagun taldetxoak, hiru korrikalari kontzentratu, bi bikote, umezko eta gurasozko kuadrillak. Izerdia irristatzen zitzaien kopetetatik, berotutako eztarrien arnasestuak ozentzen zituzten. Berdea zen den-dena; arbola sail handiak, muinoak, bideak, zelaiak. Jendea eta jende gehiago zebilen aldapan gora eta aldapan behera. Hernioko tontorrerako ehun-berrehun metro baino...