Danel Agirre

Espezie moduan piperrik ez dugula balio agerian uzten du, lanaren automatizazioa mehatxu moduan hautematen dugunak. "Makinek tailer bateko 200 beharginak ordezkatuko dituzte" dioen izenburu bakoitza hileta tonuarekin nabarmendu ohi da, harridura-marka euforikoekin lagundu beharrean. Osasuntsu dagoen pertsona heldu oro ordainpeko zereginen batean ipintzea ideal kolektibotzat dugu, gehienok —zerbitzuetan ari garen ia guztiok, adibidez— denbora galdu baino egiten ez dugula kontuan izan gabe. Gizateria denetik, gizateriari erasaten dion izurriterik ankerrena enplegua da. Eta ia deuseztaturik behar lukeen aroan, sekula baino indartsuago dabil.

Leire Narbaiza

Gipuzkoako herri ertain bateko enparantzan nago, herriko plazan, plaza nagusian. Ez dabil automobilik bertatik, oinezkoentzako gunea baita. Umeak jolasean ari dira. Zehaztapena egin behar dut: mutikoek dihardute futbolean plazaren erdian. Mutikoek. Baloia jaun eta jabe da, beraz.

Danel Agirre
Oraindaino, moja baten larruazala nuen, leuna, perfektua. Arrakalatu ez zedin, bizitza osoa eman dut eguzki izpietatik ihesi. Zimurrak ekidite aldera, irribarre eta algarak ezin zekenago banatu izan ditut txikitatik.

Leire Narbaiza

2018ko lehen artikulua da hau, eta zalantza eragin dit: "Urte berri on" opa beharko nizueke? Ala beranduegi da? Seguru nago Iban Zalduak gaizki iritziko liokeela oso-osorik Euskal Zutabegilearen Dekalogoa beteko nukeelako (alferrikako agurrei dagokienez). Baina, bestalde, noiz laga behar diogu urte berri ona desiratzeari? Noiz dauka iraungitze data zoriontzeak? Zer da hobea, astun izatea eta konplimenduz betetzea gure jarduna? Ala siku, takar eta edukazio barik jokatzea? Ez da erraza erantzuten!

Leire Narbaiza

Abenduaren bostean 41 urte bete ziren Jose Angel Iribar eta Iñaxio Kortabarriak Atotxa futbol zelai zaharrean ikurrina atera zutela. Euren atzean Reala eta Athletic talde biak zihoazen, derbia jokatu behar zutelako. Orduan euskal bandera ilegala zen Euskal Herri kontinentalean, urtarrilaren 18an legeztatu zuten-eta.

Danel Agirre
WhatsAppen txat bat dut bi lagun minekin, ile kontuez aritzeko. Pasa den astea aktore gipuzkoar batek inplantea egin berri ote duen aztertzen eman dugu. Aldizkari batean azaldutako bere argazkiak aktibatu zuen bikain kalibratuta dugun birlandaketak detektatzeko gure sentsorea.

Leire Narbaiza

Eskola erlijioso bitan ikasi nuen nik. Bata bestea baino zurrunagoa, baina biak diziplina handikoak. Diziplina antzinako moduan ulertua: malgutasunik ez, gogorra eta estua, askatasunik gabea. Horregatik, beharbada, esaten zigutenean meza geneukala —edo aitortza, edo erlijioarekin zerikusia zuen edozer gauza— pozarren hartzen genuen, esan nahi zuelako egunerokotasunetik irtetea, eta betiko jardunaren errutina apurtzea, alde batera lagako genituela klaseak, beste gauza batzuk egingo genituela. Batzuetan, zentrotik irtetea ere ekartzen zuten funtzio erlijiosoek. Gurean, txangoak gutxi, eta egiten zirenak, kurtso amaieran. Beraz, mezatara joatea zen festa moduko bat; nahiz eta gero elizan aspertu, gogaitu edota amorratu.

Danel Agirre

Bada euskara hutsean ari den artista bat, bere perfumea merkaturatzera doala iragarri berri duena. Ez da edonor. Egin kontu: bost urte daramatza Gernikako urriko azken asteleheneko azokan saritutako gazta erdietako bat enkantean erosten. Ez diogu errenta aitorpenik egingo hemen gure protagonistari, baina ederki dakizu zuk ere zer-nolako patrika behar den bost urtez jarraian Gernikako urriko azken asteleheneko azokan saritutako gazta erdietako bat enkantean erosteko.

Leire Narbaiza

Los rojos separatistas incendiaron Guernica" (Gorri separatistek erre zuten Gernika) esan zioten gure amari eskolan, formación del espíritu nacional zeritzon ikasgaian, frankismo betean. Amak, oraindik gazteegi kontzientzia politikoa izateko, gezurra zela erantzun zion irakasleari; ondo baitzekien zer gertatu zen, bonbardaketatik bizirik irten zen baten alaba zelako, lekuko zuelako ama, zeinak etengabe kontatzen baitzuen apirileko egun horretan bizi izandako beldurra eta estutasuna. Gure amak lehenengoz egin zion horrela aurre sistemari, jarki zitzaion gezurrari; eta, ohikoa zen moduan, zigortu egin zuten, ebidentziak errepresioarekin estali nahian.

Danel Agirre

Bazter honetan idatzi nuen zazpigarren zutaberako, ideiak guztiz agorturik nituen. 2011n izan zen hori, egin kontu ordutik zenbat lasto irentsarazi dizudan. Zortzigarren testuan, gogoan dut, bueltaka zebilkidan izenburu kaskar batetik abiatu nintzen: Twitter Cinzano. Ondoren zetozen hiru mila karaktererekin zer gertatuko zen ez nekien, eta igarri zen. Betelan lotsagarrietan espezialista nauzu, baina testua berriz irakurri, eta asaldatu egin naiz: 2011ko ni axolagabe galanta zen. Garai hartako euskal txiolariak epel eta aspergarritzat jo, eta espainiarrak bezain harroputz eta iraingarri aritu zitezen xaxatu zituen. Damu naiz orain probokazio hura argitaratu izanaz. Ez da nire eraginagatik izan, baina gurariekin kontuz ibili beharra dago, betetzen amaitzen dutelako. Sei urteren bueltan, beste Twitterrak adina fanatizatu da euskal Twitterra. Arrotza eta ezatsegina zait niri.