Leire Narbaiza

Emaidazu eskua, ta hau gertatu zeneko lekura eramango zaitut./ Baina zuk nahiago/ dena ederki ikustea begiak itxita./ Zin egidazu ez dela berriz gertatuko,/ baina soilik ezpainak mugitzen dituzu, ezta?/ Utzidazu esaten lekukoek ez dutela beti berdin ikusten./ Orain ez dago ilusio faltsurik./ Zure itxaropenak zoroen solas pausa./ Zerraldoa bahitua izan da kalean denen aurrean,/ eta zu mutu zaude orain. / Zeinek ulertuko du?/ nagitsuak isilik jarraituko dira./ Zeinek pagatuko du/ inozentzi galduaren prezioa?".

Danel Agirre

Lagun batengana bisitan joan, eta, etxera itzultzeko atea topatu nahian, armairu batean sartu nintzen aurrekoan. Amen batean sei garagardo berdindu ondoren izan zen (badakit zer pentsatu duzun, baina ez nion hozkailua garbitu, nik igotakoak ziren seiak). Armairutik ateratzen nik bakarrik asmatu behar izan nuen, hori bai. Adiskideagatik balitz, bere berokien artean ahaztuta nengoke oraindik. Iruñekoa da, nire tenple falta antzekoa du bizioekin, eta total eginda zegoen bera ere. Marka da gu biona. Tabernara bagoaz, ez dugu jakiten ordubeterako den, edo hiru eguneko ilunaldi erabatekoa datorkigun. Bertako ezagunek gure frenorik ezagatik galdetzen digutenean, Euskal Herriaren ikurra dela erantzun ohi diegu nafarrak eta biok. Teoria berri-berria ere ez da, topikoen seigarren edukiontzitik birziklatzera noa. Baina ez hizkuntza, ez gastronomia, ezta esaneko jendea garena ere: gehiegikeria da baskoak benetan bereizten gaituen zer hori.

Leire Narbaiza

Laurogeiko hamarkadaren amaieran oso famatua egin zen Gabinete Caligari talde espainiarraren Al calor en un bar kantua. Parrandetan abestu ez ezik, dantzarako motiboa ematen zuen, gainera. Abestiaren leloa ahots betez kantatzen genuen, eta hala zioen: Bares, qué lugares tan gratos para conversar. No hay como el calor del amor en un bar (Tabernak, zelako leku atseginak solaserako. Maitasunaren beroa taberna baten baino gauza hoberik ez dago).

Danel Agirre

Testu hau ohetik hasi natzaizu idazten. Kontatu izan didate horixe bera astero egiten duten iritzigile dekadentez josita dagoela berripaper hau, baina ni bulegoko —egongelako— errutinak gurtzen dituen tipo ezin grisagoa nauzu. Nire kasuan, etsi-etsian hartutako neurria da. Dagoeneko bi egun daramatzat lauzpabost gigawatt energia askatuko zituzten sabeleko kalanbreekin. Eta une batetik bestera espero dute irakurtzera zoazen pieza erredakzioan. Gaixorik nagoela abisatuz gero, publizitate betegarri batekin ordezkatuko lukete, presaka, niri gordetako espazioa. Zutabe hau publizitate betegarri bat baino hobea izango denaz ez nago inola ere ziur. Autonomoa naiz, ordea, eta beldurrak gobernatzen nau beti. Gaur kale eginez gero, batek daki Hitza-n berriz argitaratzen utziko ote didaten.

Leire Narbaiza

Irratian Basque Label Harategiak izeneko produktu baten iragarkia nabil entzuten azken boladan. Eusko Label pean omen dagoen Euskal Okelaren saltokiak dira harategi hauek. Kalitatea goretsi nahi dute, eta halako establezimenduetan "harakin maisuak" daudela esaten zaigu spotean. Zalantza sortu zait harategi horietan ez ote dabilen emakumerik lanean, edo, beharbada, daudenak ez ote diren maila goren horretakoak, harakin laguntzaileak-edo, aprendizak akaso; aitatzen ez direnez, ezin jakin...

Danel Agirre

Ez nuke jakingo asmatzen noiz hasi zitzaidan etxepeko kioskoko emakume vietnamdarra erosten dudan Fritz-Kola bakoitzeko hogei xentimoko deskontua egiten. Brunnenstrassera iritsi berriak ere ez ginen izango. Egun batetik bestera, dagoeneko auzokidea nintzela erabaki, eta gaur arte aldatu ez duen prezio berria aplikatu zidan: 1,30 euro, bezero arruntentzat hozkailuan idatzita daukan 1,50ekoa baztertuta. Ez da huskeria. Hiru Fritz-Kola edaten ditut egunero, eta urteotan dirutza aurreztu dut, iragarri ere egin ez zidan bere erabakiagatik.

Leire Narbaiza

Txispun, txispun, txispun, amaitu da azkenean euskararen sasoia. Kitto, itzul gintezke azaroaren erdi aldean bizi genuen egoerara. Topera ibili gara euskaldunak azaroaren 23tik abenduaren 9ra. Bukatu zaigu plantak egiteko garaia, herri normal bat gareneko simulazioak game over du idatzita pantailan. Bueltatuko gara lehengora, guretik ahalik eta gehien emanda.

Danel Agirre

Hilabete eman genuen gure arteko juntadizoa berotzen, apropos sortutako Whatsapp talde eta guzti. Ostiral gauean, dagoeneko dutxatu, jantzi eta metrora jaisteko betarik gabe, nik neuk saldukeria moduan onartzen dudan mezua bidali nien. Hotzikarek jota ohean sartu berri nintzen, kalentura puntuarekin; atsekabe egundokoaz, desenkusatu nintzen, etxean geratzea beste erremediorik ez nuen.

Leire Narbaiza
Matrail-hagin batean arazoak izan ditut, eta nahi baino gehiagotan joan behar izan dut dentistarenera. Azkenerako, hagina salbatu ezinda, erauzi eta inplante bat jarri behar didate. Mindua dut oia, are minduago poltsikoa.

Danel Agirre

Duela lauzpabost urte saskibaloiaz idaztea eskatu zidatenean, jesus batean erantzun nuen baietz, BERRIAko kirol sailekoei eskaintzari buruz damutzeko betarik ez ematearren. Tratua itxi orduko, barrenak irauli zitzaizkidan, ordea. Jarduera oso espezifiko bat astero xehatzen duen zutabegileari nik eskatzen dizkiodan ezaugarrietatik (zorroztasuna, autoritatea, asmamena) bat beraren jabe nintzenik ez nuen uste —eta ez dut uste— inola ere, eta berandu baino lehen nire gaitasunik eza nabarmen geratuko zenarekin obsesionatu nintzen. Nire estuan, putzutik irteteko modu bakarra bururatu zitzaidan: kirol analistarik jantzienak topatu, eta haien estilo eta baliabideak kopiatzen saiatzea.