Danel Agirre

Ertzainen eta zinegotzien goizeroko auto azpiko errutina makabroarekin elkartasun handiegirik azaldu ez genuelako izango da, akaso, baina guri ere egunerokoan beraien moduko ohiturak ezartzea tokatuko zaigu laster: supermerkatura entrekot bila joan, eta poliespanezko erretilutxoak kontu handiz miatu beharko ditugu, ezkutatuta bonba-laparik ez daramatela ziurtatzeko.

Leire Narbaiza
Uda betean egon arren, oraindik ez dut telebistan ikusi urteroko aholku andana, minutuak betetzeko erabiltzen direnak. Baliteke Espainiako Gobernua osatzeko ahaleginek (edo ahalegin ezek) betelan horiek baztertu izana.

Danel Agirre

Gaizkileren bati segika striptease klub batean amaitzen duen pelikuletako poliziaren moduan, lan ordutan alkoholik ez edaten saiatzen naiz, nahiz eta, agente arloteak bezala, ez dudan lortzen beti. Nire kasuan, ahaleginak ez du zerikusirik uniforme eta erakundeei —barka, Gipuzkoako Hitza— zor zaien errespetuarekin: biziraupen ekonomiko kontua baino ez da. Bestela ere, barregarria da beharrerako nire erritmoa, eta lehenbiziko zurrutadarekin pulamentu eskas horrek ere arrastorik laga gabe ihes egin ohi du leihotik.

Leire Narbaiza

Uda bueltan trantze gutxi izango dira bainujantzia erostera joatea bezain latzak. Normalean, sasoi hasieran egiten da erosketa hori, eta, horregatik, zuri-zuri egoten gara, negu osoan arropapean ezkutatutako azala guri eta bizigabe bezala egoten delako. Probagelan sartu, arropa erantzi, eta hondartzarako janzkia jantzita ispilu aurrean, tente, gure gorputzak dituen inperfekzio guztiez jabetzen gara: irten zaizkigun girgiloak, irabazi dugun tripa, nabarmendutako barizea, azaldutako azal-ildoak, haragi eroriak... Zelan erosi horrela hondartzarako ezer? Gainera, depilatu barik joanez gero, akabua! Argentinara ospa egiteko gogoa pizten da, udarik berriro ere ez bizitzeko.

Danel Agirre

Euskal Herriari buruzko libururik toxikoenetakoa da: Basko nola bilakatu. Nazio exotiko baten asmakizuna izena du, eta 2015ean argitaratu zen Berlinen. Getxoko ikastolan bizi izandako esperientzia pertsonaletik abiatu, eta batere argudiatu gabeko tesi unibertsala atondu zuen Ibon Zubiaur idazleak, ehun orrialde ez den saiakeran. Gurean nonahi antzeman omen daitekeen Sabino Aranaren pentsamoldearen eragina uxatu ezinik, egoista, xenofobo eta ezjakin moduan ageri gara bertan. Euskarari dagokionez, trakets modernizatu ondoren erakundeek inposatu eta kalean inork hitz egin nahi ez duen hizkuntza gogaikarri bezala aurkezten da. Material original askoa, bistan denez.

Leire Narbaiza

Aurreko mendeko laurogeita hamarreko hamarkadan Bigas Luna zinemagile katalanak Huevos de oro (Urrezko arrautzak) izeneko filma pantailaratu zuen. Bertan, Javier Bardemek Benito Gonzalez gorpuzten du, anbizioz beteriko gazte matxo bat, testosteronaz betea, bere helburuak lortzeko edozer egiteko prest dagoena. Arrautzak dauzka neurri; bereak, noski. Hala ageri da pelikulako kartelean ere: zutik, hanka-zabal, eskuarekin hankarteari eutsita, jarrera desafiatzailean, urrezko arrautzak zeuzkala argi laga nahirik. Urrezkoak begitanduko zitzaizkion, baina, esango nuke, pertsonaia horrek kristalezko barrabilen sindromea ere bazuela.

Danel Agirre

Hau kontatu nizun. Poteatu eta afari-pasa egiteko ezagutzen ez dudan norbaiten konpainia aukeratu ahalko banu, Mariano Rajoyrena litzateke. Begiak itxita. Atentzioa emateko zer gehiago asmatu ez dakienaren boutade-a irudituko zaizu, akaso, eta batek baino gehiagok ofentsatzat ere hartuko du berripaper honetan halako zerbait idatzita topatzea. Susmo ustez zintzoa baino ez dago, ordea, hautaketaren atzean. Defentsak aktibatuta zeuzkanean horrenbeste ateraldi ahaztezin laga zizkigun tipoak are dibertigarriagoa behar du erlaxaturik dagoenean, derrigor. Eta ni erabat ziur naiz Rajoyrekin izandako berbaldiak ezin gehiagoan gozatu ahalko nituela, banatzen gaituen guztiari aparteko jaramonik egin gabe.

Leire Narbaiza

Pasa den astean BERRIAn Maialen Unanueren erreportaje bat irakurri nuen, Natura, sendagai izenekoa. Bertan azaltzen zuen kazetariak Eskozian medikuak natura errezetatzen hasita zeudela. Konturatuz gero gaixoa ez dagoela oso animatuta, edo depresio arina duela, egunero denbora bat naturan pasatzeko aholkatzen duen liburuxka bat ematen diotela. Liburuxka horretan azaltzen da zer egin lezakeen gaixoak kanpoko paraje horretan hobetzeko.

Danel Agirre

Ekialdeko Alemaniako landa parajeek ezinbestean dakarte gogora Espainia hutsa deitu dioten hori. Herriak handiegi geratu zaizkie bertan geratzen diren bizilagun urriei, urtebetean ehun kilo galdu ondoren ispilura begiratu eta sabeleko eta izterretako azal xerrak zintzilik ikusten dituenaren moduan. Imajinario kolektiboan, tristuraren epitomea dira bazterrok: zaharkituak, antzuak, mutuak, kondenatuak. Nahi gabe ere, abailduta lagatzen dute bisitaria. Gizateriak ezinbestekoa duen txikiagotze prozesuaren aitzindari gisan ere ikus genitzake, ordea —karikatura baldarrean erorita—, aipatu eskualde fantasmak. Planifikatzaile demografiko bihozgabearen arrazoiketa erabiliz beti, eta desagertu ez, bertan bizi ziren gehienak lehendik ere gainezka ziren hirietara mugitu direlako xehetasuna ahaztuz gero.

Leire Narbaiza
Irudi batek mila berbak baino gehiago balio duela errepikatzen zaigu etengabe. Ia beti egia izaten da. Argi dago argazki batzuek sakon-sakonean eragiten digutela, eta memorian iltzatuta geratzen zaizkigula.