[Urtekaria] Betaurreko moreen iraultza
Abe 23, 20162016-12-22Albisteak, gipuzkoa, Gizartea0 0

[Urtekaria] Betaurreko moreen iraultza

Eider Goenaga Lizaso

Borreroak baditu milaka aurpegi, dio Negu Gorriak taldearen abestiak, eta emakumeen kontrako indarkeriak ere halaxe ditu. Bikotekideek hildako emakumeak edo urteetan jipoiak sufritu dituztenak daude izozmendiaren puntan, baina, hortik abiatuta, zabalduz doa mendiaren oinarria, emakume guztiengana heldu arte. Mikromatxismo gisa izendatzen diren eta ia garrantzirik eman gabe pasatzen uzten diren komentario eta gertaerak; edota emakume guztiek inoiz sentitu duten beldurra, gauez etxera bakarrik bueltatzean. Indarkeria mota horiek ez dira berriak; bai, ordea, horiei erantzuteko moduak.

Beste erantzun mota bat</p

Abe 23, 20162016-12-22gipuzkoa0 0

Omenaldia emakume erresistenteei

Emakume erresistente eta errepresaliatuak izan ziren, iragan apirilaren 24an, Intxorta Egunean omenaldia jaso zutenak. Indarkeria sufritu zuten 1936ko gerran zein gerraostean emakumeek, baina antolatzaileek aldarrikatu zuten errepresioaren biktima soi...

Abe 23, 20162016-12-22gipuzkoa, Iritzia0 0

Urte berri, porlan zahar

Leire Narbaiza
Iritsi zaigu 2016ari agur esateko ordua, baita balantzea egiteko ere. Baina zenbat gauza aldatu dira aurten? Badago alderik 2015. urtearekin? Egia esatera, ezin nezake nabarmendu gauza askorik. Eguneroko mikro-aldaketak gehituta ere ezin...

Abe 23, 20162016-12-22gipuzkoa, Iritzia0 0

Opus Deik ahaztutako alaba

Danel Agirre

Egunero arropa berberekin janzten zen unibertsitateko kide batek kontatu zidan bere aitak, Espainiako erregearen Gabon gaueko mezua entzuteko familia bildu, eta amaitu bezain pronto sofatik altxatu eta bigarren hitzaldia botatzen ziela, etxerakoa. Opus Deikoak zirenez, zortzi edo bederatzi seme-alaba ekoitzi zituzten gurasoek, zortzi edo bederatzi bider bakarrik txortan eginda —suposatu nuen nik—. Xanpu iragarkiak filmatzeko moduko ile bikaineko haurrak behar zuten, Opus Dein burusoilik ez dagoela gauza jakina delako. Koskortzen zirenerako sektako egoitzetara pasatzen zituzten guztiak, Madrilen edo Iruñean, eta urtean behin bakarrik biltzen ziren, elkarren segidako bi erretolikak entzun eta zeken banatutako xanpain kopa erdiekin txolintzen saiatzeko.

Amak eta zazpi edo zortzi anai-arrebek osatzen zuten hitzaldien entzuleria. Zeken banatutako xanpain kopa erdiez asperturik, unibertsitateko nire kidearen arreba batek Opus Dei laga eta familiako ospakizunetarako ez zen etxeratzen. Oraindik leial zitzaizkionak estu hartu ohi zituen aitak bere urteroko errepasoan. Seme-alabei eskolako txakalaldiak aurpegiratzen zizkien, Gabon gaueko etiketa arauek aholkatzen duten errukirik gabe. Ardi beltza bere balantzetik at utzi ohi zuen, hori bai, Juan Carlos eta Felipek Cristinarekin egin ohi duten gisara. Kiroltasunez betetako keinua iruditzen zitzaidan niri. Unibertsitateko kideak azaldu zidanez, bide okerretik galdutako arreba ahaztuta zazpi edo zortzi seme-alaba ekoitzi izanaren plantak egiten zituzten gurasoek ospakizunetan. Txortan zazpi edo zortzi bider bakarrik egin izan balute bezala.

Karrera bukatu eta pare bat urte pasata topatu nuen azkenekoz unibertsitateko kidea, Iturrama eta Eskirotz kaleek osatzen duten bidegurutzean. Lagun baten etxera bisitan nindoan ni, fakultaterantz presaka bera. Ordezko irakasle zebilela kontatu zidan, eta familia osatu berriarekin Lopez frontoiaren alboan bizi zela. Graduazio ekitaldia pasa berritan klasekide batekin ezkondu, eta bigarren haurraren zain omen zeuden dagoeneko (txortan bi bider baino egin gabe, suposatu nuen nik). Betiko arropak zeramatzan, eta bere ileak itxura bikaina zuen, distiratsua eta indarrez betea.

Hamabost urte igaro dira ordudanik, eta dagoeneko zortzi edo bederatzi bider egingo zuten txortan nire unibertsitateko kideak eta bere emazteak, suposatu berri dut. Juan Carlosek abdikatu zuenean Feliperi tokatu bezala, aitaren Gabon gaueko mezuaren ohitura ere bere gain hartuko zuen honezkero Lopez frontoiaren alboko etxean. Unibertsitateko nire kidea tipo argia zenez, nago aitaren beste ohitura bat ez zuela kopiatuko. Xanpain kopak zekenkeria gabe banatu, eta ziur txolindutakoan ile bikaineko bere zortzi edo bederatzi seme-alabei azkar ahazten zaiela egunero eskolara joateko arropa berbera jantzi behar dutela.

“Umearen erantzunaz harritu egin gara, eta gure egokitzapenaz”
Abe 16, 20162016-12-16Elkarrizketa, gipuzkoa0 0

“Umearen erantzunaz harritu egin gara, eta gure egokitzapenaz”

Iñigo Terradillos

Babesa falta duten haurrak etxean hartzeko prest dauden familiak behar dira Gipuzkoan. 360 haur eta nerabe bizi dira egun harrera familietan, foru aldundiaren tutoretzapean, eta 60 inguru daude une honetan familia baten esperoan. Benetako besarkadak lelopean, harrera familia izateko pausoa emateko prest daudenak erakartzeko kanpaina bultzatzen ari dira. Josu Curielen familiak duela hiru urte eta erdi eman zuen pausoa. Lau hilabeteko haurra hartu zuten etxean, eta egun familiako beste kide bat da.

Nolatan erabaki zenuten harreran haur bat hartzea?

Aspalditik buruan genuen kontu bat zen. Ni irakaslea naiz, eta behin baino gehiagotan egokitu zait horrelako umeak nire ikasle izatea. Haien gurasoekin harremana nuen, eta iruditzen zitzaidan egiten zutena elkartasun aldetik egin daitekeen gauzarik handienetakoa dela. Batetik, umeak direlako, eta, bestetik, ume horien egoerak gogorrak direlako. Lagunak ere baditugu harrera etxeetan lan egiten dutenak, lan zoragarria egiten, eta pauso hori ematera animatzen gintuzten. Hirugarren arrazoia ere gehitu zitzaion horri guztiari azken erabakia hartzeko. Aitona nahiko txiroa zen baserri batekoa zen. Hamar anai-arreba ziren, eta seme-alabarik ez zuten beste baserri batera joan zen. Finean, nik hori irudikatu nuen gaur egungo harrera familien formularen modura: familiak arrazoi desberdinengatik ezin izan du haurraren kargu egin, eta beste familia bat bilatu behar izan da.

Duela hiru urte, pauso hori emateko unea zela ikusi zenuten.

Bai. Gure semea bagenuen ordurako, seme biologikoa. Egonkortasuna genuen, eta pausoa emateko unea zen. Foru aldundiak zabalduta kanpaina bat zegoen martxan, eta informazio hitzaldietara joan ginen. Prozesuan sartu ginen, erabat animatuta.

Nolakoa da harrera familia izateko prozesua?

Foru aldundiarekin harremanetan jarri ginen, eta bilera batera deitu gintuzten. Harrera zer den, harreraren eta adopzioaren arteko desberdintasuna, familia biologikoa eta erakundea daudela tartean... Horien inguruko azalpenak eman zizkiguten, eta, bete beharreko dokumentazioa aurkeztuta, egokitasun balorazioa egiten dizute, zure etxea, familia eta abar ezagutzeko. Horren amaieran esaten dizute gai zaren edo ez. Prozesu horretan zuk ere lehentasunak jarri behar dituzu, haurraren adinaren inguruan, esaterako. Taldetxo batean sartzen zaituzte, eta, zuk markatutako profilak eta haur batenak bat egiten dutenean eta egoki ikusten badute, zurekin harremanetan jartzen dira.

Horrela egokitu zitzaizuen lau hilabeteko haurra.

Guk 4 urteko semea izanik, ikusi genuen jaioberriak ere hartzeko prest geundela, eta haiek ere ikusi zuten ez zela gomendagarria gure semea baino helduagoa zen haur bat hartzea, eta, ondorioz, lau hilabete zituen ume bat proposatu ziguten. Inolako zalantzarik gabe, baiezkoa eman genuen.

Hasiera nolakoa izan zen?

Egokitzapen prozesu bat dago. Hasieran, ordu batzuk ematen ditu familian, pixkana ohitzen joateko. Baina, hain txikia izanik, errazagoa da. Esaterako, 5-6 urteko haur batekin beste egokitzapen bat behar da. Ikusi behar da haur horrek zer bizi izan duen, aurretik harrera familia batean egon den, arazo edo zailtasun bereziak ote dituen bizi izan duenarengatik... Umeak ez du familia ezagutzen, eta konfiantza hartuz joan beharko du.

Haurraren inguruko zer informazio jasotzen du harrera familiak?

Baiezkoa eman ostean, bere informazio guztia jasotzen dugu, hau da, zein den bere familia biologikoaren egoera, zergatik dagoen egoera horretan, harrerarena behin-behinekoa edo behin betikoa ote den. Gainera, erlazio oso estua daukagu familiekin harremana duen Lauka psikologia zentroarekin. Haiek ere jarraipena egiten digute. Hasieran, ia astero etortzen dira; gero, hamabostean behin eta hilero.

Edozein zailtasun izanik ere, beraz, harrera familiak babestuta sentitzen dira.

Bai, izugarri. Gure kasuan, ez dugu inolako zailtasunik izan umearekin, baina, beste kasuetan, zailtasunak atzematen badira, laguntzeko eta aholkuak emateko hor dituzu. Ez duzu inoiz zeure burua bakarrik ikusten.

Harreran duzuen umeak nola ikusten zaituzte?

Berarentzat, gu bere aita eta ama gara. Kontuan hartu behar da lau hilabete zituenetik dagoela gurekin. Hori bai, bere familia biologikoa ere hor dago, eta guk etengabe aipatzen diogu hori. Egoera normal-normal bizitzea nahi dugu, bi aita eta bi ama dauzkala, eta izenen bitartez bereizten dugu. Gaur egun, gainera, familia eredu askotarikoak nahiko onartuta daude, eta, aniztasun horretan, gurea beste eredu bat da. Aurreko batean esan zidan berak bi ama dituela bere lagun baten moduan. Lagun horren gurasoak bi emakume homosexual dira, eta eredu hori berearekin identifikatu zuen. Polita izan zen.

Gaur egun, bi haur biologiko dituzue. Nolako harremana dute haurrek euren artean?

Gure etxean ez da inolako bereizketarik egiten. Helduenak 7 urte ditu, eta txikienak urtebete egingo du. Anai-arreben arteko harreman logikoa dute, maitasun eta liskar guztiekin. Oso harreman sanoa.

Seme-alabak izanda errazagoa al da harrera familia izatea?

Denetarik ikusten da. Guk seme-alabak izanik guztia beste modu batera planteatu dugu. Omar ez da soilik gure bikotean txertatu, baizik eta familia osoan.

Familia biologikoarekin zer harreman dute haurrek?

Kasuan kasuko egoera desberdina da. Printzipioz, bisitak aurreikusita egoten dira. Gure semeak, esaterako, baditu bisitak bere familia biologikoarekin, eta erregulartasunez egiten ditu. Gustura joaten da, eta gustura bueltatzen da.

Familia harrerek izaten dute familia biologikoarekin harremana?

Normalean ez da izaten, ez delako beharrezko ikusten. Gure kasuan, izan genuen une batean, betiere, aldundiaren baimenarekin. Urtebetetze batekin lotua izan zen. Oso egokia izan zen. Baina normalean ez da izaten.

Zentro batean egon edo harrera familia batean egon, aldea nabaria izango da haurrarentzat.

Bertako profesionalei meriturik kendu gabe, familiaren goxotasuna dago batetik. Bestetik, umeek erreferentziazko pertsonak behar dituzte, eta hori zentroek ezin diete eman.

Une honetan hainbat ume badira familia baten esperoan. Zuen esperientziatik zer nabarmenduko zenioke familia bati harrera familia izatera animatzeko?

Azpimarratuko nuke guraso rol zabaldua zer den ikasi dudala. Hau guztia nola kudeatuko genuen beldur ginen: haurrak nola hartuko gintuen, beste familia bat tartean egonda... Eta, umearen erantzunaz harritu egin gara, eta gure egokitzapenaz. Ez nuke esango erraza denik, badakidalako batez ere hasierak ez direla xamurrak izaten. Oso polita da ikustea familiak egiten duen ekarpenak zer eragin positibo duen umearengan, eta umeak ere izugarri ematen dizu. Gure familian beste oreka bat, beste zerbait eman digu. Bestetik, nabarmenduko nuke edozein arazo izanik ez zarela inoiz bakarrik sentitzen.

Distantziarik gabeko instantzia
Abe 16, 20162016-12-15Albisteak, Asteko Gaiak, gipuzkoa, Gizartea0 0

Distantziarik gabeko instantzia

Maite Alustiza

"Gertakizunak preskribatuta daude, eta Espainiako Amnistiaren Legea dela-eta ezin da ikertu". Argudio horiek maiz errepikatzen dira 36ko gerrako eta frankismoko hilketak ikertzeko kereilak atzera botatzerakoan. Arrazoibide horiekin egin berri dute topo Angel Otaegiren senideek: Azpeitiko Auzitegiak ez du tramiterako onartu haren hilketa ikertzeko kereila kriminala. "Horrelakoak argudiatzen dituztenean ez dira muinera sartu ere egiten, ez dute krimena kategorizatzen", esan du Xabier Erauskinek, Frankismoaren Krimenen Aurkako Kereilaren Euskal Plataformako kideak.

Abe 16, 20162016-12-15gipuzkoa0 0

Anarkistak, bitan isilduak

Eider Goenaga Lizaso

CNTko kidea eta 1936ko gerrako miliziano anarkista izan zen Jose Landa, Ioseba Landa (Ibarra, 1988) historialariaren aitona. 3-4 urte zituenean hil zitzaion aitona, eta etxean informazio gutxi zuten hark gerran egindakoaz; beraz, zorra kitatzeko asmoz-edo, aitonaren eta, oro har, euskal miliziano anarkisten pistari jarraitzea erabaki zuen bilobak. Bartzelonan, Historia Garaikidea ikasten ari zela, gaiari buruzko tesina egin zuen. "CNTren urteurrena izan zen 2011n, eta Bartzelonan gaia pil-pilean zegoen. Han pisu handia izan zuten anarkistek, eta hemen zer gertatu zen ikertzea pentsatu nuen".

Hariari tiraka, ondorio nagusi bat atera zuen Landak: anarkistek Gipuzkoako frontean izandako garrantzia ez da inoiz aitortua izan, eta historiografia ofizialean ia ezerezean gelditu da haien ekarpena. CNTko anarkistak galtzaileen bandoan zeudelako izan ziren isilduak, baina, era berean, garaituei buruzko historian ere ia ezkutuan gelditu zen haien jarduna. Bi bider isilduak, beraz. Herenegun, Tolosan, Ixilduen Oihartzunak, 1936-2016 jardunaldietan, hitzaldia eman zuen Ioseba Landak gaiari buruz.

Anarkistak gerran aritu zirela bai, baina haiek egindakoak, haien aldarrikapenak eta haien lorpenak ezkutuan gelditu direla nabarmendu du Landak, eta, ondorioz, gatazkaren izaera soziala ere ezkutatu dela. "Anarkistak ez ziren hemen ezerezetik azaldu, hemengo jendea zen, lehendik ere bazuten presentzia, eta bazituzten aldarrikapenak. Aitonaren arrebak kontatu zidan aitonari eta bere anaiari jertse gorri-beltzak egin zizkiela —CNTren koloreak—, eta kolore horiek eramaten zirela azaldu zidan. Beasaindik, adibidez, [hangoa zen aitona] 40 miliziano anarkista aritu ziren gerran; ez da gutxiesteko kopurua". Anarkisten garrantzia azaltzeko gerraurrera, Errepublikaren garaira jo du Landak. "Anarkistak kritikoak ziren Errepublikarekin. Egitura politiko berriak ez zuen lortu herritarren gosea eta miseria amaitzea, langileen zapalkuntza gelditzea; erreformak oso mantso zetozen, herritarren egoera larriegia zen horien zain egoteko, eta jarrera intsurrekzionista bat zuten. Errepresioa pairatu zuten Errepublikaren aldetik ere, baina jende askoren gogoa ordezkatzen zuten".

Donostia "salbatu" zuten

Landaren esanetan, Gipuzkoan CNTko anarkistak eta UGTkoak izan ziren estatu kolpearen kontra mobilizatzen lehenak. Uztailaren 19an, greba orokorrera deitu zuten. "Eta, uztailaren 22an, EAJkoak Loiolako basilikan bildu eta faxisten altxamenduaren aurrean zein jarrera hartu eztabaidatzen ari ziren bitartean, Loiolako kuarteletik Donostia hartzeko asmoz ateratako militar eskuindarrei aurre egin zieten anarkistek". Felix Likiniano, Kasilda Hernaez eta Manuel Chiapuso zeuden tartean.

Anarkistak Urbieta eta Larramendi kaleen artean zeuden, haien egoitzaren inguruan, eta eurek lortu zuten kolpistak geldiaraztea. "Fernando Sasiain Donostiako alkate errepublikanoak berak onartu zuen anarkisten balentria, batailaren ostean. 'CNTk salbatu du Donostia', esan zuen. Donostiako udal musika banda ere A las barricadas joz atera zen kalera. Eta hori, Ategorrietako sarraskia tarteko, CNTkoen eta agintari errepublikanoen harremanak onak ez izanik". Izan ere, tokiko agintari errepublikanoek Pasaiako arrantzaleen eta haien senideen protesta baten kontrako oldarraldia agindu zuten 1931n, Ategorrietan. Anarkisten arabera, 24 lagun hil zituzten; iturri ofizialen arabera, sei.

Urbieta kalean izaniko jarrerak, Landaren arabera, jende gehiago erakarri zuen anarkisten aldera. "Hasiera horretan haiek izan ziren kolpeari erantzuten lehenengotarikoak".

Aiako Harrian

Gipuzkoako Defentsa Batzordeko kide bai, baina Eusko Jaurlaritzako kide ez zen izan CNT. "Ez zuen denborarik eman". Eusko Gudarostean, ordea, aritu ziren. Landak nabarmendu duenez, baina, EAJk Errepublikaren zilegitasunaren alde mobilizatzea erabaki zuenerako, ezkerreko alderdi eta sindikatuek hamaika borroka egin zituzten. Haren esanetan, CNT izan zen jarrera defentsibo hutsetik ofentsibara pasatzea proposatu zuen bakarra. "Faxistak iristeko zain egon beharrean, abuztuaren hasieran Aiako Harrira joan ziren anarkistak, Likiniano buru zela Loiolako kuartelean bereganatutako armekin, Bidaso ingurutik zetozen erreketeei aurre hartzera". Ez zuten lortu, eta handik Irun defendatzera jaitsi ziren miliziano anarkistak.

Irunek borroka gogorrak eta hilabeteko bonbardaketak sufritu zituela azaldu du Landak, eta hura erori zenean, irailaren 4an, anarkistek Iruni su eman ziotela jasotzen dute historia liburuek. "Egia da, eta haiek aitortu zuten gasolina bota zutela hainbat tokitan; ez zieten ezer utzi nahi kolpistei, baina Irun suntsituta zegoen ordurako. Kontua da historiografia ofizialean anarkistei buruz irudi hori gelditu dela: anarkista kaotikoek armak lapurtzen zituztela, Irun erre zutela, frontetik etxera itzultzen zirela lotara, ez zutela antolakuntzarik... Eta anarkistek hori baino gehiago egin zuten. Kontua da EAJk arrisku bezala ikusten zituela anarkistak, eta bando berean aritu arren harremanak ez ziren onak". Landaren ustez, horrek eragina du historiografian anarkistez gelditu den irudian.

Irungoaren ostean, anarkisten bost zutabeak Eusko Gudarostearen parte izan ziren; Intxortetan borrokatu ziren, eta Bilbon, ondoren. "EAJren Santoñako traizioaren ondoren ere, euskal anarkistek borrokan jarraitu zuten".